Kilometrelerce yolu asarak ekmek davasi için yollara düsen mevsimlik tarim isçileri, Torbali’ya gelmeye basladi. Derme çatma çadirlarda yasam mücadelesi veren isçilerin bu durumu görenlerin yüregini yakiyor.

HER yil binlerce kilometrelik yolu kat edip Torbali’da ekmek parasinin pesine düsen mevsimlik tarim isçileri, ilçeye gelmeye basladi. Isçiler Sanliurfa, Gaziantep, Adiyaman, Mardin ve Batman gibi illerden gelerek ilçedeki domates tarlalarinda çalisiyor. Yazin kavurucu sicaginin altinda 10 saatin üzerinde 30 lira yevmiye ile çalisan ailelerin sagliksiz yasam kosullari ise görenlerin yüregini sizlatiyor. Naylonlardan yapilmis çadirlarin içinde yasam mücadelesi veren bu aileler; su ihtiyaçlarini su artezyeninden sagliyor, banyo ve diger insani ihtiyaçlarini ise yeni kaldiklari çadirlarda gideriyorlar. Mevsimlik tarim isçileri örgütlü olmadiklari gibi sosyal güvenceden de yoksunlar. Genellikle çesitli yörelerde farkli isimler (çavus, dayibasi, elci) alan is aracilari vasitasi ile is bulabiliyorlar.  Ucretleri son derece düsük oldugu gibi insana yakismayan yasam kosullariyla da yürekleri sizlatiyorlar. Farkli bölgelerde bu isçiler için konaklayabilecekleri konteynirlar yaptirilirken, Torbali’da ise yillardir böyle bir sey yaptirilmiyor.

DENETIM EKSIKLIGI VAR
HER yil nisan ayiyla birlikte Sanliurfa, Gaziantep, Adiyaman, Mardin ve Batman gibi illerden 200’e yakin tarim isçisi Torbali’ya geliyor. Binlerce kilometrelik yolu asarak ilçeye gelen isçiler, günde ortalama 30 lira yevmiye ile domates kesimi veya toplama isi yapiyor. Dogu ve Güneydogu Anadolu’dan yöreye gelen tarim isçilerinin zorlu yasami ise Türkiye’nin baska bir ayibini gözler önüne seriyor. Çadirda kalan aileler ilkel kosullarda adeta yasam mücadelesi veriyor. Kurutulmus domates sezonu nedeniyle Torbali’ya gelen mevsimlik isçiler, genelde Özbey,  Yeniköy ve Ahmetli bölgelerinde çadir kuruyor.  Pamuk ve domates toplama islerinde çalisanlarin ailelerin küçük çocuklari da tarlalarda emek sömürüsüne maruz kaliyor. Çalisma kanunlari geregi yaslari tutmadigi halde tarlalarda çalistirilan birçok tarim isçisi çocuk, devlet denetimlerinin ne denli rezil ve eksik durumda oldugunu ortaya koyuyor.  Devamli açik havada, günes altinda ve ilkel kosullarda çalismalarini ve barinmalarini sürdüren mevsimlik tarim isçilerinin tek istekleri ise daha insani kosullarda yasamak.

“ISIMIZ OLSA, BU ÇILEYE KATLANMAZDIK”
DOGU’DAN Torbali’ya göç eden aileler, kurutulmus domates isi ve ekiminde çalismak ve karinlarini doyurmak için kurduklari çadirlarda yasiyorlar. Derme çatma kurduklari çadirlarda yasam mücadelesi veren bu aileler, göçebe bir yasam sürdürdüklerini söylediler. Mevsimlik isçiler, memleketleri Sanliurfa’da yasanilan issizlik nedeniyle yil içinde degisik islerde çalismak üzere Türkiye’nin dört bir yanina gitmek zorunda kaliyor. Sabahlari saat 06.00’da kalkan aile büyükleri, aksam saat 17.00’ye kimi zaman 21.00’e kadar çalisiyor. Yilin ilk isçileri olan Siraç Gümüstas ve ailesi, yasam kosullarinin zor oldugunu ve ekmek parasi için bin bir zorluga katlanmak zorunda olduklarini söylediler. “Is olsa memleketimizden gelip bu çileye katlanir miyiz?” diyen Gümüstas, “Memleketimiz Urfa’da ne acidir ki yeterli is imkani yok. Insanlar issizlikten dolayi hep baska bölgelere akin ediyor. Biz de karnimizi bu sekilde doyuruyoruz. Ne evimiz var ne de tarlamiz. Olsaydi bu çileyi çekmek için gelmezdik. Paraya ihtiyacimiz oldugu için her sarta katlanmak zorunda kaliyoruz ne yazikki” dedi.