Bir yandan terör olaylari ve devlet baskisi, diger yandan hastalik vurdu Kayaalp Ailesi’nin yasantisini. Önce göçe zorlandilar; gurbette issiz, assiz kaldilar. Simdi ise yoksulluk ve çocuklarinin hastaligi ailenin belini bükmüs durumda

1992 yilinda dogup büyüdügü topraklardan zorla göçe zorlanan ailelerden sadece birisi olan 9 nüfuslu Kayaalp Ailesi’nin drami, bir Türkiye gerçegini gözler önüne seriyor. Subasi Mahallesi’nde oturan ailenin 7 çocugundan 5 tanesi akraba evliliginden ötürü zihinsel engelli. Baba issiz, anne Kürtçe disinda baska dil bilmiyor. Terör olaylarinin en hizli zamanlarinda, köyleri sivil giyimli ve kar maskeli kisiler tarafindan basilarak evleri 3 kez yakilan aile, hayatta kalmak adina zorla göçe zorlanmis. Gurbette ise bir yandan çocuklarinin hastaliklari, tedavisi, diger yandan yoksulluk vurmus durumda. Ailenin devlet yetkililerinden tek bir istegi var: “Çocuklarimiza yardim edin.”

“KESKE IMKANIMIZ OLSAYDI”

50 yasindaki Ahmet Kayaalp, 49 yasindaki esi ve ayni zamanda teyzesinin kizi olan Meliha Kayaalp ile 20’li yaslarda evlendi. Mardin’in Mazidagi ilçesine bagli Atalar Köyü’nde yasayan çiftin, bu evlilikten 7 çocugu dünyaya geldi. Ancak, akraba olmalari nedeniyle çiftin çocuklarindanHazel (30) Aydin (24), Valide (23), Sakine (20), Ugur (15), zihinsel engelli olarak dünyaya geldi. Sürekli sakinlestirici ilaçlar kullanan engelli çocuklar, bu ilaçlari kullanmadiklarinda ise sinir krizi geçirerek etrafa ve kendilerine zarar veriyor. Ailenin ise tedavi masraflarini karsilayacak maddi gücü bulunmuyor. Akraba evliliginin sonuçlarindan pisman olduklarini belirten Baba Ahmet Kayaalp: “Bizim oralarda yol yok, doktor yoktu o dönemlerde. Bizler tahsil görmemis insanlariz. Çocuklarimiz büyüyünceye kadar anlamadik engelli olduklarini. Keske imkanimiz olsaydi da daha öncede önlemini alsaydik” dedi.

“ÇARESIZ KALDIK”

Ailenin ata topraklari olan Mardin’den göç edip gurbet ellere düsmesi ise daha bir yürek burkucu. Terör olaylarinin en yogun oldugu 1990 yillarinda köyleri defalarca baskina ugramis. Sivil giyimli, yüzleri maskeli kisiler, köyde birçok evi atese vermis. Kayaalp ailesinin de evi bu baskinlarda iki kez yanarak kül olmus. Köyde tarla ve ineklerini birakarak evlatlarinin can güvenligi için göç eden aile, simdilerde Pamukyazi Mahallesi’nde yoksullukla mücadele edebilmenin yollarini ariyor. “Kendi yagimizda kavruluyorduk” diyen Ahmet Kayaalp: “Köyümüzde az da olsa tarlamiz ve inegimiz vardi. Az da olsa geçinip gidiyorduk. Simdi evlatlarima ilaç alacak para bulamiyorum. Tek istegim onlarin tedavilerinin yapilmasi, tedavi masraflarinin karsilanmasi. Köyümüze bu saatten sonra gitsek bir türlü gitmesek bir türlü” diyerek yasadigi çaresizligi dile getirdi. Vedat GÖKÇAY